Bir gün Behlül Dânâ, Abassi dönemi halifelerinden Hârûn Reşîd'in olmadığı bir vakitte tahtına oturuverdi.

Durumu farkeden görevliler derhal onu tahtan indirdiler ve ceza olarak kırbaçla vurmaya başladılar.

Muhafızlar vurdukça Behlül:
-Vah Hârûn Reşîd. Vah Hârûn Reşîd, diye haykırıyormuş.

Derken Hârûn Reşîd içeriye girdiğinde gördüğü manzara karşısında şaşkınlıkla askerleri uzaklaştırmış.

Behlül ki, Hârûn Reşîd'in yanından eksik etmediği, sürekli nasihatini aldığı, sevdiği, hürmet ettiği bir zat..

Suçunun ne olduğunu öğrendikten sonra:
- Eh Behlül, neden tahta oturdun. Hadi bana saygın yok, olmasın da. Makamıma, devlete de mi saygın yok?

Behlül:
-Sanma ki ben kırbaç acısından ağlıyorum. Ben senin için ağlıyorum. Bak şu tahta bir an oturdum kaç kırbaç yedim. Sen nicedir bu tahtın üzerinde oturuyorsun. Onu düşündüm, sana ağlıyorum.