Evinin yakınlarında  bir ağaca ibadet eden putperest bir köy vardı. Oduncu bu ağacı kesip pazarda satmaya niyetlendi. Tanrı diye taptıkları bu ağacı, Allah rızası için keseyim de görsünler, deyip yola koyuldu. Şeytan kesti yolunu:
-Sana müsaade etmem, dedi.

Adam hiddetle şeytanın üzerine yürüyerek şeytanı al aşağı etti. İnsan suretindeki iblisi öldürmeye kararlıydı. Şeytan şöyle dedi:
-Ey sofi sen beni öldüremezsin , bana kıyamet gününe kadar mühlet verildi. Bak sen günde bir kaç kuruş kazanıp, kıt kanaat geçiniyorsun. Bu ağacı kesmekten vazgeç .Eğer böyle yaparsan ben sana günde bir altın veririm. Hem sana ne bundan, böyle şeyleri düzeltecek bir sen mi kaldın? Köy halkını karşına alıp nasıl keseceksin o ağacı. Seni öldürürler.

Sofi duruldu. Şeytan devam etti:
-Her gün bir altını yastığının altına bırakacağım.
-Bırakmazsan bir dahaki sefere şu baltayla kafanı keserim, der köylü ve bu sözleşme üzerine ayrıldılar.

Sofi ertesi sabah yastığının altında bir altın buldu. Artık çalışmasına gerek kalmayacaktı. Ertesi gün yasatığının altına baktı, boş.Hasırı kaldırdı, döşemeyi söktü, altın yok. Fena halde sinirlenmişti, hemen yola çıktı. Yolda aynı yerde şeytanla karşılaştı.
-Seni yalancı iblis, seni düzenbaz kafir, deyip atıldı şeytanın üstüne.

Fakat sanki bir kayaya çarpmıştı. Bu sefer şeytan, sofiyi bir saman çöpü gibi yere vurdu, üstüne oturdu ve gülerek:
-Nasıl oldu da bugün beni deviremediğine şaşıyorsun değil mi? Geçen gün Allah rızası için geliyordun. O zaman yalnız beni değil bütün şeytanları yere sererdin. Ama bugün sen Allah rızası için değil, para için geldin. Güçsüzlüğün, aciziyetin bu yüzden.