Övgü
Övgü, üç farklı şekilde ifade edilir:

1. methetmek
2. hamdetmek
3. şükretmek

Methetmek
Meth, kendi katkısı olmayan bir şeyden ötürü canlı, cansız, akıllı, akıllı olmayan varlıkları övmek için yapılır. Methetmek, hamdetmekten daha geneldir.

• Uzun boylu adam, zeki çocuk, hızlı at, verimli toprak gibi.

Hamdetmek
Hamd, iyi bir şey yaptığı/yapabildiği için övmektir.

• Güzel basketbol oynar, satrançta iyidir gibi.

Her hamd bir methetmedir fakat her methetme hamd sayılmaz. Bir varlık methedilebilir fakat bu hamdi gerektirmez. Hamd etmek için iyiliğin kişiye ulaşmış olması da gerekmez. Böyle bir durumda şükredilir.

Hamd, Fatiha sûresinin yani Kur'an'ın ilk konusu, duaların sonudur (Yunus:10).

Şükretmek
Şükür, bize karşı yapılan bir iyilikten dolayı övmektir. Söz, fiil ya da kalp ile iyilikte bulunana minnet duyma, saygı ile karşılıkta bulunmaktır.

• Bana yemek getirdi, bana borç verdi gibi.

Methederek yapılan övgü yapmacık olabilir fakat hamd ve şükür gerçekten yapılır. Hamd "verdi ve yine verecektir", şükür ise "işte verdi" demektir. Kul kendisi için şükreder (Lukman:12), şükretmesi nimeti arttırır (İbrahim:7). Yani hamd ve şükür bir delile dayalı olan hakiki bir övgüdür.

Allah'a hamdetmek
Allah yaptığı her işi iyi, güzel, hakkıyla yapar. Bu yüzden kulları ancak ve yalnızca Allah'ı hamdeder (Kasas:70, Rûm:18, Casiye:36). Şu halde, Fatiha:2'nin ilk kısmına şöyle meâl verilebilir.
 

Her işi iyi, güzel, hakkıyla yapan alemlerin Rabbi olan Allah'tır.

Bir görüşe göre şükür verilen nimetler için, hamd def olan belalar için kullanılabilir.

Teşekkür
Arapça'da şükür (şükran) "teşekkür etmek" anlamına gelir ve hem insan hem Allah için kullanılır. Türkçe'de ise teşekkür etmek insanlar; hamd ve şükür ise Allah için kullanılır.